Ik was dertig jaar toen ik in 2002 voor het eerst riep: “Ik ga een boek schrijven!” Het moest een autobiografie worden over mijn adoptie uit Bangladesh en mijn leven in Nederland. Het idee kwam toen helaas niet op het juiste moment. Ik was zwanger en alleenstaand. Voordat ik aan een boek zou gaan beginnen, wilde ik eerst mijn leven en dat van mijn kind op orde hebben. Maar ik had me voorgenomen ervoor te gaan zodra het pad er vrij voor zou zijn.

Ruim 16 jaar later, in 2016, werd het schrijven van mijn boek werkelijkheid.

Geadopteerden uit verschillende landen

In eerste instantie wilde ik een boek schrijven over geadopteerden uit verschillende landen. Ik had destijds al wat geadopteerden geïnterviewd uit Polen, India, Korea, Colombia, Srilanka, Thailand en Bangladesh

De bedoeling was om een boek te schrijven over mezelf en dit te spiegelen met de verhalen van andere geadopteerden. Een jaar later, in 2017, kwam ik tot de conclusie dat ik eerst een boek wilde schrijven over Bangladesh en geadopteerden uit Bangladesh. Waarom? Omdat er weinig tot niets te vinden is over Bangladesh en de geadopteerden. En ik merkte dat hier veel behoefte aan was. Wij zijn, zeg maar, een beetje in de vergetelheid geraakt. En deze behoefte is alleen maar groter geworden, nu bleek dat de adoptiepapieren niet zouden kloppen en er media-aandacht was en nog steeds is. Met mijn boek wil ik ook Bangladesh weer een beetje laten herleven.

De voorbereiding

Ideeën had ik genoeg, nu moest ik het alleen nog in werkelijkheid brengen. Ik ging eerst maar eens heel Nederland afreizen om andere geadopteerden uit Bangladesh te ontmoeten en persoonlijk te spreken. Hierdoor kwam ik op plaatsen terecht, waar ik echt nog nooit van had gehoord had of zelfs nooit ben geweest. Soms moest ik voor de tweede keer ergens terug omdat mijn interviews niet goed waren opgenomen of omdat ik het was kwijtgeraakt. Het is ook wel eens gebeurd dat ik in de verkeerde stad terecht was gekomen. Dit en heel wat andere ‘grappige’ taferelen heb ik moeten doorstaan. Desondanks, heb ik ontzettend veel mooie en bijzondere mensen mogen ontmoeten. En werd ik door iedereen met open armen ontvangen.

Een aantal geadopteerden die ik al kende, had ik benaderd om mee te werken. Maar er waren ook velen die zelf het initiatief namen en contact met mij zochten. Ruim 30 geadopteerden heb ik mogen interviewen en naar hun verhalen mogen luisteren. Ze wilden hun verhaal kwijt, het delen met iemand. Sommigen hadden dit nog nooit gedaan. Omdat ze het niet durfden, het niet konden of dat ze de gelegenheid er niet voor hadden. Soms was het schrijnend en hartverscheurend om naar die verhalen te luisteren, maar ook mooi…

Bengaalse curry met een bloemkoolsausje

Zoals elk currygerecht uit een mix van verschillende kruiden bestaat en het zoeken is naar de juiste hoeveelheden, heb ik voor mijn eigen gerecht vier jaar moeten zoeken, ploeteren en puzzelen. Helemaal, omdat ik mijn eigen levensverhaal vertel, plus achtergrondinformatie over adoptie en Bangladesh. En daarbij ook nog interviews met andere geadopteerden in mijn mix heb gegooid. De smaak was de ene keer wat flauwtjes, de andere keer weer te scherp. Na veel zweet, tranen en vooral doorzettingsvermogen heb ik uiteindelijk de juiste smaak en goede balans weten te vinden. Mijn Bengaalse curry met een bloemkoolsausje was klaar… Heerlijk! Na vier jaar kon ik het vasthouden, ruiken en proeven. Om de smaak nog meer kracht te geven, moest ik een extra mespuntje liefde toedienen. Niets meer aan doen!

Bengaalse curry met een bloemkoolsausje kan je lezen als Literatuur & Roman, Non-fictie, waargebeurde verhalen, lesboek en bij sommig boekhandels ligt het ook tussen de Bengaalse tijgers en kookboeken…
Tja… qua titel kan het inderdaad als een kookboek gezien worden.
                                                          

Vanaf 1 juli mocht ik mijn Bengaalse curry met een bloemkoolsausje opdienen. Vanaf dat moment heb ik heel wat mensen (122) blij mogen maken met mijn eigen gemaakte gerecht. De meesten ervan hebben er al van geproefd. Ze vonden het soms erg pittig en soms iets te heftig van smaak! Maar over het algemeen vonden ze het erg lekker en waren blij dat ze er van geproefd hebben.

Ik heb zelf nog 24 porties Bengaalse curry met een bloemkoolsausje liggen. Durf jij het aan? En zou jij dit gerecht ook eens willen proeven? Natuurlijk kan je naar een boekhandel gaan. Maar als je het via deze site besteld, krijg je er een persoonlijk tintje bij. ❤