Bangladesh versus Nederland

Ik weet niet precies wanneer ik jarig ben, hoe oud ik ben en mijn naam schijnt ook anders te zijn. Het
enige wat klopt, is mijn aankomstdatum in Nederland…19 december. Dit betekent dat ik nu ik dit
schrijf 47 jaar in Nederland ben.
Het bijzondere is dat ik nu voor de derde keer in 47 jaar naar Bangladesh ga. Mijn eerste keer was in
93/94, met een rootsreis… ik was toen 22 jaar. Tweede keer was precies na 25 jaar, samen met mijn
man Gertjan, in 2019 en nu ga ik voor de derde keer met het hele gezin. Heel spannend!
Na de tweede keer voelde ik mij meer verbonden met Bangladesh en begon ik meer van het land en
de mensen te houden… Tijdens deze reis ontdekte ik een filmpje dat op de Facebookgroep van
Bangladesh was gedeeld. In dat filmpje zag ik mezelf als klein meisje in het kindertehuis, waar ik
destijds in zat. Ik zag mezelf aan tafel zitten tekenen, zingen en eten. Op het einde van het filmpje
stap ik met nog twee meisjes het vliegtuig in, om vervolgens een grote lange reis te maken naar het
onbekende Nederland. Het was echt zó bizar! Maar ook zó bijzonder en mooi tegelijk om dit filmpje
na 42 jaar tegen te komen en jezelf als klein meisje terug te zien!
Kort geleden ben ik over mijn boek Bengaalse curry met een bloemkoolsausje, geïnterviewd voor De
Vergeten Groepen Podcast*. In mijn boek gebruik ik een gedicht dat ik bij een andere geadopteerde
uit Bangladesh voorbij zag komen. Ik vroeg aan haar of ik het gedicht mocht gebruiken voor mijn
boek. Ik vond het heel toepasselijk en het paste mooi bij mijn zoektocht. Ik had het ingekort en wat
aangepast. Het gaat om verbinding tussen Bangladesh en Nederland.
Zaterdag, tijdens de opname van podcast, die op **(datum?) januari wordt uitgezonden, las ik het
gedicht na twee jaar weer terug. En wow, het kwam keihard bij me binnen. Ik wist even niet wat me
overkwam, maar elke zin die ik las, raakte me diep en ik zat opeens spontaan te janken!
Dit is het gedicht:
Bangladesh versus Nederland
Bangladesh, mijn prachtige land. Wat ben je mooi!
Als ik aan jou denk, krijg ik een warm gevoel.
In mijn gedachten zit ik bij mijn moeder op de arm.
Bangladesh, mijn prachtig land. Mooi en warm.
Mijn volk, zo puur en liefdevol.
Als ik naar jullie kijk, dan zie ik mezelf.
Bij jullie voel ik mij thuis, het is mijn moederland.
Zevenenveertig jaar geleden moest ik je opeens verlaten.
Wat was ik graag bij je gebleven?
Het verdriet hiervan draag ik dagelijks met mij mee.
Want in Bangladesh, daar liggen mijn roots.
Mijn thuis, waar mijn leven begon.
Zoveel dingen die ik nog van je wil weten.
Nee, nooit zal ik je vergeten.

Nederland, mijn andere prachtige land.
Hier kreeg ik mijn nieuw leven en nieuwe kansen
Ik weet dat ik het hier goed heb, een goede baan,
lieve vrienden en mijn mooie gezin.
Hier is ons leven, maar voel mij hier niet altijd thuis.
Wie ben ik? Waar hoor ik? In Bangladesh of Nederland?
Met beiden ben ik intens verbonden.
Niemand ziet mijn stille verdriet en soms voel ik mij erg alleen.
Mijn mooie moederland, ik moet weer afscheid van je nemen.
Maar neem je altijd mee in mijn hart. Met een traan verlaat ik jou.
Kijk ik nog één keer achterom, weet dat ik altijd van je hou.
Mijn hart huilt, want jij bent mijn thuis.
Maar daar in Nederland, staat mijn huis…

*De Vergeten Groepen Podcast richt zich op de uitdagingen van jongeren en ouders wat betreft
opvoeding en omgang met elkaar, met als doel die uitdagingen en problematiek bespreekbaar te
maken.