Wie ben IK?

Tien jaar geleden

Het is tien jaar geleden dat ik de geadopteerde groep uit Bangladesh op facebook ontdekte.

Er ging een wereld voor mij open. Zoveel ‘Bengalezen bij elkaar had ik nog nooit gezien! De verhalen die ik las, waren erg herkenbaar en ook best confronterend. Even dacht ik: ‘’Wat doe ik hier en wil ik dit wel? Er hing veel negativiteit om adoptie heen en ik vond dat er geadopteerden bij waren die in een slachtofferrol bleven steken. Na een aantal meetings bijgewoond te hebben, leerde ik andere geadopteerden kennen, vond herkenning en haalde herinneringen op. Voor het eerst begon ik er ook met mijn vader over te praten. Ik ging mij verdiepen in Bangladesh en in mijn eigen adoptie. Onbewust werd het een zoektocht naar mijn eigen ik: wie ben ik eigenlijk écht? Dat op zoek gaan naar mezelf, ging niet vlekkeloos. Altijd had ik mij open en kwetsbaar opgesteld en het aangedurfd om in deze ‘uniforme’ wereld mezelf te zijn en mij te onderscheiden van anderen. Ik leefde mijn leven en deed mijn ding. Maar toen ik mij ging verdiepen in adoptie, vond ik het opeens erg moeilijk om op deze aardbol nog mezelf te kunnen zijn en schijt te hebben aan wat anderen van mij dachten of vonden. Het voelde alsof niet iedereen mijn zoektocht kon begrijpen of accepteren. De ruimte die ik zocht om mezelf te zijn, voelde voor anderen mogelijk als afstand nemen.

Ik stond in een spagaat, met het ene been tussen de Hollandse kaaskoppen en het andere been tussen de andere Bengalezen. Ik werd onzeker, vooral over hoe mensen op mij konden reageren. En zonder dat ik er erg in had, kwam hierbij veel oud zeer en emotie los. Daarvóór was ik nooit zo bezig geweest met mijn adoptie of het zoeken naar familie. In korte tijd kwam ik heel veel dingen te weten waar ik in de voorgaande veertig jaar totaal geen oren naar had. Ik ging schrijven en zo ontstond ook mijn boek Bengaalse curry met een bloemkoolsausje. Ik kreeg een verlangen om weer terug te gaan naar Bangladesh. In 2019 ben ik voor de tweede keer, na 25 jaar teruggegaan. En vond na 43 jaar mijn geboortedorp terug en zelfs “familie”. Terwijl ik toen in Bangladesh zat, ontdekte ik een filmpje waar ik mezelf als een klein meisje in het kindertehuis zag en dat ik met nog twee meisjes met het vliegtuig naar het onbekende ging. Bizar, maar ook wel weer heel bijzonder om mezelf als klein meisje terug te zien. Terug in Nederland voelde ik mij meer verbonden met Bangladesh.

Ik voelde échte liefde

Afgelopen jaar ben ik voor de derde keer naar Bangladesh terug geweest, dit keer met het hele gezin. Achttien dagen lang… Het was bijzonder, mooi en heel indrukwekkend om deze reis als gezin te maken. Bij mijn jongens was er wel degelijk een Cultuur shock, en beiden hebben ze de reis op hun eigen manier ervaren. Met het hele gezin ben ik ook weer terug geweest naar mijn geboortedorp om de vermoedelijke familie weer op te zoeken. Na 4 jaar was er weer herkenning en het verhaal werd bevestigd. Met iets meer informatie erbij. Ik voelde me welkom. De warmte, liefde en de genegenheid die ik van mijn vermoedelijke oom kreeg, is met geen pen te beschrijven. Voor het eerst voelde ik échte liefde die alleen familie kan geven. De verbinding met Bangladesh voelde ik nog meer en nog intenser. Bij terugkomst moest ik alles weer een plek geven en had ik het nog moeilijker dan bij de tweede keer. De ene keer kon ik heel luchtig over mijn reis in Bangladesh vertellen en op het andere moment werd ik heel emotioneel en barste ik in tranen uit.

Waarom? Ik voelde me leeg, eenzaam en heel alleen. Tuurlijk ben ik dat niet, maar het voelde wel even zo.

Ondanks dat ik alles heb… een mooi leven, een eigen gezin, familie, vrienden en verder iedereen die van mij houdt, voelde ik mij toch ontzettend alleen en heel verdrietig.

Nadat ik mijn boek in 2020 had geschreven, dacht ik wel dat ik alles van me had afgeschreven, het had verwerkt en een plekje heb kunnen geven. Maar nu ik voor de derde keer terug ben geweest naar Bangladesh, besef ik, dat ik NU pas met mijn allergrootste verwerkingsproces begin.

Mijn innerlijke kind

In mijn boek beschrijf ik bijvoorbeeld een stuk over bindings- en verlatingsangst. Ik had daar nooit last van, dacht ik. Maar als ik de symptomen lees, schijnt het ook in mij te leven. Maar dan in mijn onderbewuste. Net zoals vele andere gebeurtenissen die ik ben ‘vergeten’ en in mijn onderbewuste zijn opgeslagen. Ik vond een tijdje geleden het boek ‘’Hoe het LICHAAM ONTHOUD wat je zelf vergeten bent’’.  Nu pas kan ik een link leggen met steeds terugkerende emoties en lichamelijke klachten waar ik al jaren ‘onbewust’ mee worstel. Vanaf mijn aankomst in Nederland tot mijn achttiende jaar heb ik mij niet veilig gevoeld. Ik kwam in een gezin, waarvan ik van mijn (adoptie)moeder totaal geen warmte, liefde en aandacht kreeg. In plaats daarvan werd ik door haar zowel geestelijk als lichamelijk mishandeld. Van mijn (adoptie) kreeg ik genoeg warmte, liefde en aandacht. Maar dat ging in mijn tiener jaren en later in mijn pubertijd, niet meer op een juiste manier. Door bepaalde herinneringen heb ik dan ook een heel sterk gevoel dat er meer is gebeurd dan ik weet. Al mijn gevoelens, emoties en angsten van vroeger heb ik jaren onderdrukt. Waardoor ik regelmatig het contact met mezelf verloor. Ik dacht steeds te veel en voelde te weinig. Het was een overlevingstocht. Dit alles heeft heel veel impact gehad op mijn verdere leven en ik ben er nog steeds mee aan het dealen.

Regressietherapeut

Sinds ik een aantal maanden weer bij een regressietherapeut zit, ben ik erachter gekomen dat; ‘niet IK, de volwassene persoon zich alleen voelt, maar het kleine meisje in MIJ’. Dertien jaar geleden bij de geboorte van mijn jongste zoon, heb ik het kleine meisje (mijn innerlijke kind) al eens ontmoet. Hierover heb ik ook een stuk in mijn boek geschreven. Het meisje dat niet goed genoeg was en niet gezien mocht worden, had nog heel wat trauma’s te verwerken. Dus daar was ze weer!
Waar ik vroeger weinig tot niet huilde en geen pijn voelde, des te moeilijker vind ik het te accepteren met hoe ik mij momenteel voel. Ik was toch die sterke vrouw? Ik had toch alles verwerkt? Ik liet mij toch niet zomaar op mijn kop zitten? Mijn hoofd zegt; ‘’Kom op!’’ niets aan de hand, gewoon doorgaan. Het komt wel weer goed. Maar mijn gevoel zegt heel wat anders.

Momenteel heb ik al een paar sessies bij de regressietherapeute gehad wat heel confronterend en intens is, maar tegelijktijdig ook mooi, bijzonder en erg leerzaam. Want mijn lichaam spreekt en maakt emoties en angsten los, dat jarenlang in mijn lichaam gevangen heeft gezeten.

Geen match

Vorige week kreeg ik na lang wachten de DNA-uitslag van mijn vermoedelijke oom. Resultaat van de uitslag was, géén match, TOCH GEEN FAMILIE!! Dat was even een shocking. Hoe dan? Dit kan niet! Ik wist niet wat ik moest doen, huilen, lachen? Allerlei dingen speelden door mijn hoofd. Hebben ze niet de DNA verwisseld? Klopt de uitslag wel? Wie is deze man dan? Is het misschien dan toch die andere man die meer over de familie wist te vertellen? En mijn gevoel dan? Bij het ene huis voelde ik er niets bij, bij het andere huis raakte ik geëmotioneerd. Ik voelde me door mijn eigen gevoel in de steek gelaten, belazerd! Alles klopte gewoon, het verhaal van de mensen matchte met mijn herinneringen. Of toch niet? Kloppen mijn papieren dan ook niet? De vraag; ‘’Wie ben ik?’’, kwam weer sterk naar boven drijven. Wil ik nog verder gaan zoeken? De verbinding die ik nu met Bangladesh had, raakte ik weer kwijt. Ik wilde er niets meer mee te maken hebben. Want wat heb ik er nog te zoeken? Veel verwarring en vragen zijn erbij gekomen. En al deze vragen zullen onbeantwoord blijven. Ook dit zal een plekje moeten krijgen en zal ik die warmte en dat o zo welkom gevoel die ik van de ‘oom’ en andere bewoners kreeg, koesteren. Dit voelde voor mij goed en diep in mijn hart weet ik dat het mijn geboortedorpje is. Dat voel ik gewoon aan alles. De rest van wat er klopt of niet klopt, laat ik in het midden. Ik zeg het wel zo simpel, maar dat is het zeker niet.

Je bent toch wie je nu bent

Wie ben ik nu? Dat levert toch weer een zoektocht op omdat je als geadopteerde niet weet waar je roots liggen. Accepteren wie je bent is dan ook makkelijker gezegd dan gedaan. En de opmerkingen als “Ben je er nu niet eens klaar mee”, ‘’Wees blij dat je hier bent’’ en of “kijk wat je allemaal hebt”, helpen daar ook niet aan mee. Deze opmerkingen komen vooral van mensen die het zelf niet hebben meegemaakt en zich dus ook niet in onze situatie kunnen verplaatsen. Ikzelf bepaal toch wanneer ik er klaar mee ben of niet? Je roots zijn nu eenmaal de footprint van degen die je nu bent. Iedereen heeft namelijk recht om te weten waar hij/zij vandaan komt en waar zijn/haar roots liggen. Zowel de niet geadopteerden, hebben de mensen die geadopteerd zijn, dat ook. Alleen ligt het bij deze mensen wat gecompliceerder. We hebben allemaal ons levensverhaal bij elkaar te puzzelen en we gaan er allemaal op onze eigen manier mee om. Alleen duurt de zoektocht bij ons wat langer omdat de puzzelstukjes van het levensverhaal niet allemaal in dezelfde doos liggen.