Lieve mama,
het is alweer tweeëntwintig jaar geleden dat je overleed. Wat heb je in die
tweeëntwintig jaar veel moeten missen en wat hebben we veel van elkaar moeten missen. Je wilde heel graag oma worden, maar helaas mocht je dat niet meer meemaken. Toch heb ik sterk het gevoel dat je altijd bij me bent geweest. Is het toeval dat Milan een dag na jouw overlijden op 23 januari ter wereld kwam? Is het toeval dat ik op 16 mei met Gertjan ben getrouwd, terwijl jouw verjaardag 17 mei is? Is het toeval dat ik 11 november was uitgerekend en dat het tegelijkertijd ook de trouwdag was van jou en papa? Ninant is weliswaar 9 november geboren, maar je zit overal dichtbij.
Ik geloof niet zo in toeval. Ik voelde dat je er gewoon bij wilde zijn. Ik voelde je, zag je en hoorde je.
Soms beangstigde het me. Je was te dichtbij, te aanwezig en ik voelde me nog steeds door je in de gaten gehouden. Onze moeder-dochterrelatie was niet zoals die moest zijn. Dit heeft mij ontzettend veel pijn en verdriet gedaan. Het enige wat ik van je wilde, was een stukje waardering, acceptatie, liefde en vertrouwen in mij. Al gaf je mij alleen maar even een knuffel en sloeg je een arm om mij heen, om het gevoel te krijgen dat je er voor mij was en van mij hield.
Ondanks dat je er al jaren niet meer was, had je nog steeds veel invloed op mij en beïnvloedde je nog steeds mijn leven. Achteraf gezien was ik diep vanbinnen nog steeds heel boos op je en veel te veel met je bezig. Ik moest dit zien te doorbreken. Maar hoe?
Ik schreef al mijn boosheid, frustratie en verdriet op. Mijn gedachtegang naar jou moest ik veranderen. Van negatieve gedachten moest ik proberen om te schakelen naar het positieve, zodat ik de fijne momenten, al zijn ze maar op één hand te tellen, kon koesteren. Steeds als ik negatief over jou dacht, praatte of schreef, kreeg ik het koud. Als een windvlaag dwarrelde je om mij heen. Het was een moeilijk proces. Maar het is me gelukt. Soms kom je nog wel aanwaaien, maar nu op een rustiger manier. Ik heb je kunnen vergeven, je anders kunnen zien, en heb je een plekje gegeven in mijn hart. Maar vergeten kan ik het nooit.
”Om het verleden los te laten, moet je bereid zijn te vergeven.”
***Uit mijn boek Bengaalse curry met een bloemkoolsausje***