Professor René Hoksbergen is al jaren actief in het adoptieveld, eerst als aspirant-adoptieouder en bestuurslid bij Wereldkinderen, en sinds 1984 als de wereldwijd bekende en eerst benoemde hoogleraar adoptie aan de Universiteit van Utrecht. René werd en wordt regelmatig door andere geadopteerden genoemd en de meesten zijn vol lof over hem.

Ik werd nieuwsgierig naar deze Professor. Zodoende nam ik in 2017 contact met hem op om hem te interviewen. De avond ervoor had ik een hele vragenlijst gemaakt en ik was best zenuwachtig hem te ontmoeten. Het interview liep anders dan ik me voor had gesteld. De rollen waren juist omgedraaid. HIJ was degene die de vragen stelde.

Ik vertelde René dat ik een boek wilde gaan schrijven over adoptie en vroeg of hij wist waarom er zo weinig bekend is over Bangladesh. Hij zei dat dit komt doordat er maar een betrekkelijk klein groepje (vijfhonderd Bengaalse kinderen) is geadopteerd. En gaf aan dat het heel goed zou zijn om een boek te gaan schrijven over adoptie uit Bangladesh en dat hij dit van groot belang vond. Dit stimuleerde mij om door te zetten en mijn boek écht te gaan schrijven.

‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan!”

René heeft, (nadat ik in december 2019 klaar was met schrijven) mijn manuscript woord voor woord gelezen, intensief en nauwgezet gecorrigeerd en advies gegeven. Verder heeft hij een mooi voorwoord in mijn boek geschreven. Ik heb René leren kennen als een statige, karakteristieke, bijzondere en lieve man. Hij is vrij direct, maar heel behulpzaam. Zeer dankbaar ben ik dan ook voor zijn betrokkenheid, hulp, stimulans, het vertrouwen en oprechtheid over de waarde mijn boek.

Boekpresentatie

René wilde heel graag op zaterdag 3 oktober op mijn boekpresentatie komen. Helaas moest hij door omstandigheden zich toch hiervoor afmelden. Daarom had hij voor deze dag toch nog een mooi woordje geschreven die mijn man mocht voorlezen…

Rina, echtgenoot en alle aanwezigen,

Helaas durf ik toch niet te komen. Om meer redenen behoor ik tot de risicogroep. Hier kort op papier wat ik ongeveer had willen zeggen. Het is meer dan goed dat geadopteerden uit welk land ook, hun levenservaringen op papier zetten. Dat kan gebeuren door korte verhalen, maar natuurlijk ook door een omvangrijk boek te schrijven. Dit heeft Rina aangedurfd en het resultaat mag er zijn. Het is een uitstekend verhaal geworden over haar gecompliceerde leven en dat van vele anderen uit Bangladesh.

Meteen al was ik enthousiast over haar plan, toen zij in mei 2017 samen met een vriend, ook uit Bangladesh voor de eerste keer bij mij thuis kwam. Er was tenslotte over adopties uit Bangladesh weinig bekend en wat erover los kwam was niet altijd even blij makend. Rina vertelde dat ze zelfs een boek wilde gaan schrijven en vroeg mij of ik wist waarom er zo weinig bekend is over Bangladesh. Ik zei toen dat dit kwam doordat er maar een betrekkelijk klein groepje (vijfhonderd Bengaalse kinderen) is geadopteerd en nog niemand op het idee was gekomen hier uitgebreid over te schrijven..

Rina had intussen al enkele teksten naar mij gestuurd en ik zag dat zij zeer serieus aan de gang wilde gaan. Wel dacht ik al meteen, tja René, nu je ja hebt gezegd, zal je er ook wel het één en ander aan moeten doen, want zo’n omvangrijk boek ligt er niet zo maar gemakkelijk. Dat bleek al wel duidelijk toen ik het hele manuscript had gezien. In december 2019 was dat zo ver en in januari 2020 kwam Rina samen met haar echtgenoot naar Soest om het manuscript door te nemen en welke aanpassingen er nog moesten komen. Dat werd een pittig gesprek, want ik wilde dat haar boek goed voor de dag zou komen. Geen enkel probleem echter, de opzet van het boek was in orde en de redactionele wijzigingen waren gemakkelijk aan te brengen. Daarna heb ik nog een keer de vrijwel definitieve versie gezien en werd ik alsmaar enthousiaster over haar inzet en talent om dit zo voor elkaar te krijgen. Erg leuk was het toen, dat Rina en haar man begin augustus naar Soest kwamen om het boek te overhandigen.

Terecht hebben de media de afgelopen maanden al veel aandacht besteed aan de publicatie. Het werk van Rina (en ook wel van haar man natuurlijk) mag er zijn. Niet alleen haar eigen geschiedenis, maar ook die van zoveel anderen uit Bangladesh, laten zien hoe gecompliceerd het leven van geadopteerden in het algemeen is. Je zou wensen dat de adoptie van kinderen uit al die verre landen overbodig gaat worden. Dat in die landen in Azië, Afrika en Amerika zelf voor de kinderen goed kan worden gezorgd. Er verhuizen tenslotte ook geen kinderen uit Nederland naar diverse andere landen. Jullie zullen echter wel weten dat de buitenlandse adoptie de afgelopen jaren sterk is verminderd. Laat ik hierbij wel opmerken dat ik veel respect heb voor al die ouders die het hebben aangedurfd een kind uit een ver land, vaak met een onbekende achtergrond, in hun huis op te nemen.

Rina heeft met haar boek laten zien wat een gecompliceerde weg deze ouders vervolgens moesten bewandelen. Hulde ook aan mensen als Rina en vele andere geadopteerden die ondanks hun ongebruikelijke en ongemakkelijke start, zich op een positieve manier door het leven slaan. Door al mijn onderzoeken, lezingen en de vele ontmoetingen met geadopteerden en hun ouders, meen ik dit wel te mogen concluderen.

Tot slot. Rina, jij hebt met dit boek getoond wat je allemaal kan. Laat jouw eerste grote resultaat aanleiding geven tot nog meer. En graag zal ik je er opnieuw bij helpen. En natuurlijk wens ik je vandaag een mooie boekpresentatie toe, ondanks al dat corona gedoe.

René Hoksbergen, Soest

.