HEERHUGOWAARD – Van Bangladesh weten de meeste Nederlanders niet veel meer dan dat er vaak overstromingen zijn. Wie wat ouder is herinnert zich wellicht nog de benefietconcerten die ex-Beatle George Harrison in 1971 in New York organiseerde, maar veel verder dan dat gaat de kennis over het land in het zuiden van Azië niet. De Heerhugowaardse Rina Duijnker werd in Bangladesh geboren en als vijfjarig meisje geadopteerd door een Nederlands echtpaar. Over haar ervaringen als vrouw tussen twee culturen, haar herinneringen aan haar vaderland en de manier waarop ze zich vervolgens ontwikkelde in Nederland, schreef Rina het boek ‘Bengaalse curry met een bloemkoolsausje’. Een openhartig relaas dat inzicht geeft in vragen en emoties waar niet alleen zij, maar ook veel andere geadopteerden mee worstelen: waar kom ik vandaan, wie zijn mijn ouders en vooral: wie ben ik?
In ‘Bengaalse curry met een bloemkoolsausje’ vertelt Rina haar eigen verhaal, maar verweeft ze die met ervaringen van andere geadopteerde Bengalezen.
Rina maakt er met een vriendin vaak grapjes over dat ze eigenlijk geen idee heeft hoe oud ze is. Volgens de adoptiepapieren kwam ze op 18 november 1971 ter wereld en landde ze in december 1975 op Schiphol. Maar bij onderzoeken in het ziekenhuis bleek dat ze eigenlijk veel ouder was dan de veronderstelde vier jaar. “Met name omdat ik me nog zoveel kon herinneren en al tanden aan het wisselen was, kwam men tot die conclusie. Maar omdat mijn adoptieouders het niet voor elkaar kregen mijn geboortedatum voor de wet aan te passen, hebben ze 18 februari als geboortedatum geprikt – een beetje ertussenin – dus. Zodoende werd ik twee maanden na mijn aankomst in Nederland eigenlijk al zes. Om verdere verwarring te voorkomen hou ik nu maar mijn wettelijke geboortedatum aan.” Ze lacht erom, maar de realiteit is dat er in Nederland duizenden adoptiekinderen wonen die geen idee hebben waar ze vandaan komen, wanneer ze precies geboren zijn, wat hun echte naam is, of ze op hun vader of moeder lijken en of er erfelijke ziektes in de familie voorkomen. “Niet-geadopteerden zeggen vaak: ‘wees dankbaar dat je in Nederland bent opgegroeid, je hebt het hier toch goed’. Maar dan ga je voorbij aan waar het om gaat, de kern van je bestaan: je identiteit. Zulke onwetendheid kan ik gelukkig relativeren, maar het raakt me wel.”
Oud zeer
Er is al veel over adoptie geschreven, maar niet over geadopteerden uit Bangladesh. Volgens professor René Hoksbergen, die zich als emeritus hoogleraar gespecialiseerd heeft in het onderwerp en door Rina is benaderd voor haar boek, komt dat doordat de groep kinderen die vanuit Bangladesh zijn geadopteerd relatief klein is. “Voorheen was ik nooit zo bezig geweest met mijn adoptie of het zoeken naar familie”, vertelt Rina. “Maar toen ik in 2013 terechtkwam op een Facebookpagina voor geadopteerden uit Bangladesh ging er een wereld voor mij open. Zoveel Bengalezen bij elkaar had ik nog nooit gezien! Hun verhalen waren herkenbaar en soms ook best confronterend; hier kon ook ik mijn verhaal kwijt, deze mensen begrijpen me. Maar tegelijkertijd kwam er ook veel oud zeer los. Lang twijfelde ik dan ook in hoeverre ik me hiermee in moest laten. Maar na enkele ontmoetingen ontstonden er waardevolle vriendschappen die me inspireerden en motiveerden. Ik had altijd al de wens om een keer een boek te schrijven, nu had ik eindelijk het juiste onderwerp. Er hangt de laatste jaren veel negativiteit rond adoptie. Volgens wetenschappelijk onderzoek zouden criminaliteit en agressie samenhangen met afgestaan zijn. Ik kan me daar totaal niet in vinden en herken het ook niet bij de andere Bengaleze adoptiekinderen die ik ken. Veel van hen zijn succesvolle ondernemers, harde werkers die allerlei initiatieven ontplooien. Is dat toeval? Dat besloot ik te gaan onderzoeken.”
Rootsreis
In ‘Bengaalse curry met een bloemkoolsausje’ vertelt Rina haar eigen verhaal, maar verweeft ze die met ervaringen van andere geadopteerde Bengalezen, theoretische inzichten van professor Hoksbergen en achtergrondinformatie over adoptie en het land Bangladesh. Ook beschrijft ze de twee reizen naar Bangladesh – op zoektocht naar haar roots en familie – die ze maakte in 1993 en precies 25 jaar later, die ze beide compleet anders ervaren heeft. Het resultaat is een rijk, informatief en gelaagd boek dat niet alleen interessant is voor adoptiekinderen uit Bangladesh, maar ook voor kinderen die vanuit andere landen naar Nederland kwamen, (toekomstige) adoptieouders en hulpverleners. Volgens Hoksbergen is het boek belangrijk, omdat het cruciale onderwerpen aansnijdt waaronder de gevolgen van het verlies van de eigen moeder en het proces van aanpassing aan het adoptiegezin. Voor niet geadopteerden is het een inspirerend boek over opgroeien en volwassen worden en omgaan met tegenslagen.
Therapie
“Mijn vader noemde het een lesboek voor ouders die een kind hebben of willen adopteren, dat vond ik mooi gezegd. Het is een boek dat de dingen niet mooier voorstelt dan ze zijn en waarin ruimte is voor een lach en een traan. De band met mijn adoptieouders, met name mijn moeder, vormt een rode draad. De relatie met mijn adoptiemoeder is vanaf het begin heel moeizaam geweest”, legt ze uit. “Ze verstikte me als het ware met haar liefde; ik moest altijd op mijn tenen lopen en had het gevoel het nooit goed te doen. Ik heb jarenlang in een overlevingsmodus geleefd, maar ik weiger in de slachtofferrol te kruipen. Het schrijfproces is een soort therapie geweest voor mij, waarbij ik mezelf beter heb leren kennen, begrijpen, waarderen en accepteren. Ondanks die heftige jeugd ben ik blij dat ik in Nederland terecht ben gekomen, en dat geldt voor vele andere Bengaleze adoptiekinderen. Nu mijn boek af is, merk ik dat ik steeds meer rust vind, in mijn gezin, met mijn bedrijf en in ons heerlijke huis. Alles wat ik wilde, heb ik nu.”
Rina houdt ook een blog bij over haar ervaringen; op deze site is tevens haar boek te bestellen. ‘Bengaalse curry met een bloemkoolsausje’ is tevens verkrijgbaar via de boekhandels en online verkoopadressen.
Auteur:
Geef een reactie