Nadat ik weer terug was uit Bangladesh en mijn blog over “verwarring” had geschreven, was er veel onrust in mij.

Mijn gevoelens lagen behoorlijk overhoop, gedachtes dwarrelden door elkaar, zenuwen gierden door mijn lijf, de emoties liepen hoog op en s’nachts was ik alles aan het verwerken. Waar ik normaal energie voor twee had, voelde ik me nu moe, leeg en deed alles pijn.

Als een film speelde het zich allemaal opnieuw af en het lijkt of ik het in mijn gedachten nóg intenser beleefde dan ik in real life heb gedaan. Alles ging toen in vogelvlucht voorbij. Omdat er teveel dingen achter elkaar gebeurde, kon ik het niet meer bolwerken. Met een vol hoofd en veel indrukken zijn we naar huis gegaan. Het besef van alles is pas weken later gekomen. De mensen, alle kleuren en geuren, de drukte, mijn geboortedorpje en eventuele familie die ik zomaar even tussen door heb gevonden. Liefdevol zie ik ze nog voor me staan, zo ver weg maar toch dicht bij. En dan hebben we natuurlijk ook nog dat filmpje die ik opeens op Facebook tegen kwam. Waar ik als klein meisje in het kindertehuis heb gezeten en naar een nieuwe toekomst vloog.

Ik ben erachter gekomen dat het filmpje pas vorig jaar februari 2018 op YouTube is geplaatst. En precies een jaar later tijdens mijn reis in Bangladesh krijg ik het te zien. Toeval? Ik weet het niet. Het blijft bizar, maar is ook weer heel bijzonder. Kan het af en toe nog steeds niet allemaal bevatten. Bij het zien van het filmpje en de andere twee meisjes waar Ik mee naar Nederland ben gegaan, schiet ik vol. Het ene moment kan ik alles heel nuchter vertellen. Het andere moment vloeien de tranen spontaan over mijn wangen. Ik kan er niets aan doen, het gebeurt gewoon.

Het is bijna 7 weken geleden dat we terug zijn. En ik ben nog steeds aan het landen. Het zal nog wel even duren voordat ik weer echt met mijn beide benen op de grond zal staan. Het heeft zijn tijd nodig. Vooral omdat er nog zoveel leeft en ik hierin weinig kan betekenen. Het leven hier gaat gewoon door en we zullen zien waar het schip strand. Het is afwachten hoe het verhaal zich verder ontwikkeld. Blijft spannend! ❤