Soms, héél soms, zou ik éven terug willen gaan naar 4 jaar geleden. Toen had ik nog helemaal geen weet van de geadopteerde Bangladeshgroep op Facebook. Toen wist ik nog niet zo veel over het hele adoptiegebeuren zoals wat ik nu allemaal weet. Ik wilde dat alleen ik nog mijn verhaal had en niet werd geconfronteerd met andere heftige verhalen. Eigenlijk vond ik het wel prima, zonder al te veel geadopteerden in mijn wereldje.

Maar wát nou als het allemaal niét op mijn pad was gekomen? Dan had ik niet zoveel geadopteerden uit Bangladesh leren kennen, maar óók niet uit andere landen. Waren er geen mooie vriendschappen uit ontstaan. Ik had dan niet veel herkenning gehad en mijn herinneringen niet kunnen delen met andere geadopteerden. Verder was ik niet als bestuurslid bij Shapla Community terecht gekomen. Én, ik had mijn boek over Bangladesh en adoptie niet zijn gaan schrijven. Wat volgens velen “mijn missie” is.

Momenteel leef ik tussen twee werelden in. Tussen niet en wel geadopteerden. Voor een buitenstaander is adoptie een “ver van mijn bed show”. De reacties zijn dan ook vaak; “Wees blij dat je hier bent, anders was je al dood geweest”, “Wees dankbaar dat je ouders je hier naar toe hebben gehaald.”, “Je hebt het hier toch goed?” “En kom, verleden is verledentijd!” Tuurlijk, het leven gaat door en dat heb ik ook altijd gedaan. Maar voor de niet geadopteerden is dit heel makkelijk praten en is het voor hen ook heel moeilijk te bevatten, dat een geadopteerde niet weet waar hij/zij vandaan komt. Ze hebben totaal geen besef hoe een geadopteerde zich hierbij kan voelen. Door de onwetendheid van de mens ontstaat hierdoor veel onbegrip bij de geadopteerde. Ze staan hier alleen in en voelen zich niet begrepen. Gelukkig kan ik alles goed relativeren en sta ik hier nog steeds nuchter in. Maar toch, het raakt me soms wel, vooral wat er de laatste jaar naar voren is gekomen.

Ik weet niet wat mijn geboorteplaats is. Vorig jaar kwam ik erachter dat het plaatsje dat in mijn paspoort staat, niet eens bestaat. Ik weet niet wat mijn échte geboortedatum is en hoe oud ik werkelijk ben. Wordt ik nu in november 46? Of wordt ik volgend jaar februari 48? Ik weet niet (ondanks de vele herinneringen die ik heb), wie mijn biologische familie is. Zijn de namen van mijn ouders (die in mijn papieren staan), wel de échte? Zelfs mijn eigen naam schrijf je anders. Ik weet niet of er bepaalde ziektes of erfelijkheden zijn. Ik weet niet op wie ik lijk en van wie ik sommige trekjes heb. En de belangrijkste vraag is; Ben ik gestolen? Of ben ik op een eerlijke manier afgestaan? Voor een niet geadopteerde is dit allemaal vanzelf sprekend. Zij weten dit allemaal of kunnen het nog navragen aan hun familie.

Even voor de duidelijkheid, ik ben niét zielig en ik ben blij dat ik hier ben. Ondanks dat mijn eerste levens jaren in Bangladesh en  later hier in Nederland niet over rozen is gegaan en hierdoor in een overlevingsmodus zat, heb ik toch een mooie toekomst weten op te bouwen. Om een eigen gezin te creëren, al mijn dromen proberen na te jagen én te kiezen voor mijn eigen vrijheden en geluk! Maar ik wist niet, dat wat er over de adopties uit Sri Lanka en Bangladesh de afgelopen half jaar naar buiten is gebracht zoveel met mij zou doen! En dan hebben we het nog niet eens over de interviews die ik heb met andere geadopteerden. Dit alles bij elkaar, zit ik in een rollercoaster van vele emoties. Het is  ook niet niks! Vooral de reportage van woensdag 20 september 2017 bij Zembla. Ik vond het heftig!

Er werden in de jaren 80 in Sri Lanka babyfarms opgericht, oftewel plekken waar vrouwen zwanger werden gemaakt om aan de vraag naar adoptiekinderen te voldoen.
Dit was al bekend sinds 1978-82!!!
De Sri Lankaanse minister van Volksgezondheid heeft dat nu toegegeven. De vrouwen die afstand deden van de kinderen bleken vaak niet de biologische moeder te zijn. Ook werden broers en zussen van de adoptiekinderen verzwegen en werden reisdocumenten handmatig voorzien van nieuwe geboortedata

Vanuit Shapla Community gaan we dit doorpakken naar Bangladesh en hier in Nederland. “We hebben het niet geweten” en verschuilen achter naïviteit gaat niet meer op! Nu de vraag aan de staatssecretaris: WAT GAAT NEDERLAND HIERAAN DOEN?!”
Wanpraktijken vinden nog steeds plaats > vraag creëert aanbod.

Wat ik verder van mezelf nooit had gedacht, is dat ik samen met nog meer geadopteerden uit Bangladesh een DNA kit zou bestellen. Om te kijken of er nog eventueel verwantschappen onderling de geadopteerden zitten.

Het blijkt namelijk dat biologische broertjes en zusjes in verschillende gezinnen terecht zijn gekomen, zonder medeweten van henzelf of de adoptiefouders. Om deze familiebanden te kunnen vaststellen, is dit de enige hoop op een hereniging. In totaal zijn 1400 kinderen uit Bangladesh door Europese ouders geadopteerd. In Nederland gaat het om ca.500. Bij hoeveel adopties sprake is van misstanden, is onbekend. 

Jaaa!, ik! Ik, die 42 jaar nooit met adoptie bezig is geweest. Ik, die 42 jaar nooit de behoefte had om te gaan zoeken. En die behoefte heb ik nog steeds niet echt. Toch vind ik het ontzettend spannend en  tegelijkertijd doodeng! Maar overwin het met mijn nieuwsgierigheid en het vertrouwen op positieve emotie!