Verslag bijeenkomst Wereldkinderen..
Van de zomer werd ik benadert door een masterstudente Pedagogische Wetenschappen aan de Universiteit Leiden. In samenwerking met onder andere Stichting Wereldkinderen, hoopte ze meer te leren over interlandelijke adoptie in Nederland. Haar doel was, om als neutrale derde partij, informatie te verzamelen over de context van interlandelijke adoptie in Bangladesh in de jaren 70 en 80. Deze student wilde proberen om hierbij een breed scala aan meningen en verhalen te verzamelen van verschillende bronnen.
Via mijn blogs die ik over Bangladesh en adoptie heb geschreven, kwam ze bij mij terecht. De studente vertelde dat ze met veel plezier mijn blogs had gelezen. Ze wilde graag mijn verhaal horen, mij vragen over adoptie stellen en ze vroeg of ze wat informatie van mij mocht gebruiken voor haar verslag. Bij het horen dat ze dit in samenwerking met Wereldkinderen deed, werd ik een beetje sceptisch. Wereldkinderen was namelijk niet zo geliefd bij vele geadopteerden en ook ik had zo mijn ding bij Wereldkinderen. Ze vroeg of ik meer mensen wist die hier aan mee wilden werken. Ik zou voor haar kijken. Later moest ik haar bekennen dat niet iedereen stond te springen om zijn/haar medewerking te verlenen. Vooral omdat Wereldkinderen hier ook bij was betrokken. De studente vond dit erg jammer, maar ze begreep het wel.
De uitnodiging voor een bijeenkomst volgt. Ik wist niet dat Wereldkinderen hier ook een bijeenkomst voor gingen geven. Wereldkinderen wilde alle geadopteerden uit Bangladesh uitnodigen om hun bevindingen die ze de afgelopen maanden hebben gedaan, aan ons te presenteren. Welke bevindingen? En wát hebben ze voor iets nieuws wat wij nog niet weten? Ik werd nieuwsgierig en ik zou gaan. Later twijfelde ik of ik hier wel heen wilde, ook omdat wereldkinderen vaag over deze bijeenkomst was. En daarbij zou het een hele reis worden voor weinig informatie.
Ik had de studente voor de bijeenkomst nog telefonisch gesproken. Ik besloot toch die woensdag 27 november te gaan. Met de medeweten dat er niets nieuws zal zijn. Maar ja, de wonderen zijn de wereld nog niet uit! Na een reis van 2,5 uur kom ik bij Wereldkinderen in Den haag aan. Ik dacht dat het zwart van de Bengalen zou zijn die allemaal op deze bijeenkomst af waren gekomen. Helaas zag ik maar 7 bruine koppies, terwijl we toch echt wel met z’n 500 zij. De opkomst viel dus behoorlijk tegen.
De bijeenkomst werd door Dhr. Jansen, de nieuwe directeur van Wereldkinderen, geopend. “Was hij een directeur?”, vroeg ik me af. Ik zag nou niet bepaald iemand staan die gezag uitstraalde, stevig in zijn schoenen stond en wist waar hij het over had. Nee, niets van dit alles! Ik vond hem zenuwachtig en warrig overkomen.
Daarna kwam de studente met haar speech. Ondanks dat ze best een beetje zenuwachtig was en er tegenop zag om haar speech te houden, heeft ze het goed gedaan. Wat ik wel jammer vond is dat ze de informatie, die ze uit mijn blogs heeft gehaald, als een lijst opsomde. In plaats van dat, had ze juist veel meer van kunnen maken en dieper op de dingen ingaan. Verder miste ik in haar verhaal voorbeelden van de misverstanden die er tijdens de adopties zijn geweest. Of het delen van ervaringen van andere geadopteerden. Informatie van oud medewerkers van Wereldkinderen konden ze niet verkrijgen, die zijn er helaas niet meer. Van een paar personen, zoals Dr. Preger, een Zweedse arts die destijds in Bangladesh werkte, hadden ze nog kunnen benaderen en veel interessante informatie kunnen verkrijgen. Bij de naam Dr. Preger stonden ze ons allemaal een beetje schaapachtig aan te kijken. Een gemiste kans voor Wereldkinderen. De heer Manzur, die destijds de adopties in Bangladesh regelde, kreeg overal de schuld van. En wat is het aandeel van Wereldkinderen? Zij doen nog steeds of ze van niets weten.
DNA database..
Een geadopteerde uit India, die bij het Fiom werkt, vertelde over haar eigen adoptie, de zoektochten en dna database. Hoe of wat je kan doen, waar je moet zijn, enz.. Ik vond het saai en langdradig. Ook omdat wij hier zelf al zo lang mee bezig zijn.
Deze hele bijeenkomst was één groot kinderspel. Wereldkinderen had hier veel meer uit kunnen halen dan wat ze tot nu toe hebben gedaan. Tips voor een volgende bijeenkomst..
Eerst eens alles goed uitpluizen, het onderste uit de kan halen. Inventariseren wat de behoeften zijn van de geadopteerden en hier weer op inspelen. Verschillende geadopteerden interviewen, hun verhaal vertellen, meer mensen proberen te bereiken, enz. Genoeg leerpunten dus voor Wereldkinderen.
Adoptie blijft een gevoelig onderwerp bij vele geadopteerden. Iedereen ervaart het weer anders en ieder gaat hier op zijn/haar eigen manier mee om. Er is veel boosheid en frustratie naar verschillende instanties.. Weet je wat de geadopteerden echt willen? Het magische woord: ERKENNING en ze willen GEHOORD worden! Dat Wereldkinderen hun verantwoordelijkheden neemt en toe kunnen geven dat ook zij destijds fouten hebben gemaakt. Dán is er misschien een mogelijkheid tot een samenwerking tussen Wereldkinderen en de geadopteerden..
Geef een reactie